Kwentong Pamilya

Marami na din akong naririnig at nababasang kwentong about their families. Yung iba, masasayang kwento, ung iba naman telenovela ang dating. May tragic ending pa nga minsan. Pero ako, simple lang siguro kwento ng pamilya ko... Maliit na pamilya lang naman kami eh, si mama, papa, kuya at ako.

Minsan, di ko maitatanggi na naiingit ako sa ibang pamilya. Kahit sabihin nating sobrang big family sila, andun pa din ung kasiyahan sa kanilang tahanan. Unlike sa amin, 4 na nga lang kami, pero di kami ganong kasaya...

Gusto kong magkaroon ng nakatatanadang kapatid na babae. Parang mas masaya kasi ang pamilya kung madami kami sa bahay. Dalawa lang kaming magkapatid. Ako ang bunso. Four years ang agwat namin ni kuya ngayon - sya si kuya Ryan ko. Sa totoo lang, dapat ay 4 daw kaming magkakapatid. May dalawang nauna pa kay kuya - isang lalaki at babae. Kung sila ay buhay pa hanggang sa ngayon, siguro nasa 30+ years old na daw sila, may magandang pamilya na sila, at may mga mga makukulit na akong pamangkin at tatawagin nila akong tito rap....

Hindi naabutan ni kuya ung dalawang kapatid namin, baby pa lang daw kasi sila nang binawi sila sa piling ni mama. Ang sabi ni mama, blue baby daw sila. Sila ay sina "Kuya Richard" at "Ate Rosemarie". 

Ngayon ko lang sila matatawag na Kuya at Ate. 

Ngayon lang.... 

dahil ngayon lang ako nagkaron ng pagkakataon na ikwento ito dito sa blog ko... Walang picture na naitago sila mama at papa. Basta lumaki lang kami ni kuya ko ngayon at nasa isip lang namin sila. Tanging ang pangalan lang nila ang alam namin... Sa tuwing sasapit ang all souls day, nagtitirik si mama ng 2 kandila para sa kanila. Sa ganoong pagkakataon lang din namin sila naalala.

Ano ba pakiramdam ng may ate?... 

Kasi nawala man ang isang kuya ko, meron padin naman akong isang natitirang kuya. Pero si ate, hindi man lang kami nabigyan ng pagkakataon na magkita. Siguro kung anjan sya, mag-eenjoy akong mag shopping kasama sya dahil un ang favorite ko din gawin na libangan. Siguro kung andito lang sya, aagawin at aangkinin ko ung mga cute na stuffed toys nya dahil gusto ko din ng mga iyon. Kung andito lang sya, mahihingan ko sya ng payo kung may napupusuan na akong babae para ligawan. Sya din siguro ang magluluto sa amin kung sakaling wala si mama sa bahay.... kung andito lang sana sya....

  

Bukod sa pagkakaroon ng ate, gusto ko din maging kuya sa iba. Gusto ko ung may tipong may inaalagaan at kinukulit ako kung may nakababata akong kapatid. Ako na kasi ang bunso kaya walang naglalambing sa akin. Gusto ko din na may pinagsasabihan ako, gusto ko ung tipong may sinusuway ako pag sobrang kulit nya... gusto kong paluin sya kung kinakailangan. Gusto kong maging responsible na kuya at kapatid sa kanya...

Hindi kami close ni papa. Maliit pa lang ako, nasa abroad na sya. Hindi daw talaga ako naging close sa kanya sabi ni mama, kasi nung maliit pa ako, kapag hinawakan nya ako sa kamay para matuto akong maglakad, ako daw ang lumalayo at kay mama ako pupunta.. Nakakatawa, pero totoo pala. Grade 1 ako nung huli ko syang nakita. Umalis sya uli at nag-abroad. Hinatid namin sa airport pero hindi man lang ako nakaramdam ng konting lungkot. Siguro dahil wala pa akong muwang sa mundo nun. Siguro ang isip ko lang lagi ay puro laro kaya wala pa akong alam kung ano dapat ang magiging emosyon ko nun.

Umuwi si papa para magbaksayon nung 2nd year highschool ako. 7 years old ako nung umalis sya, at after 7 years sya umuwi para lang magbakasyon ng ilang buwan. Nasa highschool na ako nun. Alam ko na kung paano mabuhay ng tama. May tamang pag-iisip na ako kahit papaano. Hindi ko pa din magawang lumapit at kausapin si papa. Ewan ko ba, pero parang wala akong balak kausapin sya. Kakausapin ko lang sya kung kinakausap din nya ako, pero di ako nagkwekwento. madalas OO o HINDI lang sinasagot ko. o kaya naman, straight to the point na sagot kung may tanong man sya.

Hanggang sa umuwi na sya talaga at hindi na bumalik sa abroad after kong mag graduate ng college. Nasa bahay lang sya, Kapag kumakain kami lahat, hindi uso sa amin ang kamustahan. Nood lang ng tv habang kumakain. Kapag nagku-kwento sya, nakikinig lang kami pero hindi ako nagre-react. Tahimik lang ako. Kung may gusto akong sabihin, kay mama at kuya ko sinasabi. At kapag tinanong nya ako, tulad ng normal na gawain ko, diretsong sagot lang din ang ibibigay ko. Kapag kaming dalawa lang naman ang naiwan sa bahay, hindi na ako lumalabas ng kwarto. Wala nga daw akong amor sa  kanya eh sabi ni mama at siguro naman alam din nya naman un... Kahit anong pilit ko sa sarili ko na baguhin na ang pag-uugaling meron ako sa kanya, parang di ko din magawa. Parang di ko padin maramdaman na anjan sya....

Si mama naman, sya lang ang nagpalaki sa amin ni kuya kasi nga nasa abroad si papa. Lahat ng hingin namin, binibigay nya naman kahit papaano - wag lang sobra. Mama's boy na ako, at aminado ako dun. At least may mabuting ina akong nag-aalaga sa akin at nanay ko naman sya at sobrang mahal ko sya. 

Si kuya naman, ayun, normal lang. Normal na magkapatid lang. Sa ngayon dahil pareho kaming nagwo-work na, bihira na kami magkita sa bahay. Makikita ko lang sya sa bahay pag-uwi nya ng gabi, ako naman ay tulog na nun. Gigising ako ng umaga para ako naman ang papasok sa work, sya ay tulog pa dahil mas maaga ang time ko sa kanya... 

Kaya ako na lang din ang inaasahan ko sa sarili ko. Kung gusto ko ng kausap, anjan mga workmates ko... anjan ang FB, anjan ang blog ko na kahit anong oras pwede kong kausapin. Anjan ang mga kpop cds ko para pakinggan at hindi ako mafocus sa drama ng buhay... Anjan ang TV, ang radio, ang ipod touch....ang malls,  ang cellphone. Lahat ng pwedeng pagkalibangan ay pwede kong gawin wag lang makaramdam lang pag-iisa... 

(ang mga litrato ay kuha last Dec. 31, 2010 - New year's eve 20)